Iz štampe je upravo izašla zbirka sabranih eseja Petera Handkea o Jugoslaviji i Srbiji pisanih tokom dvije decenije, od 1991. do 2011. godine. Naslov ovom izdanju „Istorija iza pripovesti – Eseji o Jugoslaviji“ dao je lično Handke „protivstavljajući“, kako se u knjizi kaže, istoriografiji pripovedanje i umjetničko delovanje.
Knjiga je objavljena u zajedničkom izdanju RTS-a, „Prometeja“, „Štampara Makarija“ i SNP-a, i u prevodima Žarka Radakovića, Zlatka Krasnog, Jana Krasnog i Branke-Riste Jovanović.
Do ovog izdanja, Handkeovi eseji o Jugoslaviji i Srbiji sabrani u jednoj knjizi bili su dostupni samo na njemačkom jeziku i izdanju „Zurkampa“, a sada su se prvi put u integralnom obliku našli i pred srpskim čitaocima.
Naime, od početka devedesetih Peter Handke je napisao osam dužih esejističko-putopisnih tekstova, najprije objavljivanih kao zasebne knjige, u kojima se pisac suprotstavljao najpre razbijanju Jugoslavije, a zatim zvaničnoj zapadnoj interpretaciji njenog raspada, medijskim manipulacijama i stigmatizaciji Srba i Srbije.
Esej kojim se knjiga Istorija iza pripovesti otvara Oproštaj sanjara od Devete zemlje.
Napisan jula 1991. godine, neposredno nakon što je Slovenija proglasila nezavisnost, Handke u njemu govori o svom odnosu prema Jugoslaviji i „desetodnevnom ratu“ u Sloveniji kojim je njen raspad otpočeo.
Sljedeći esej u knjizi, Zimsko putovanje do reka Dunava, Save, Morave i Drine ili Pravda za Srbiju, napisan je po završetku rata u Bosni i Hercegovini. Objavljen početkom 1996. godine, ovaj putopis po Srbiji izazvao je veliku buru u zapadnim medijima i bio povod za pokretanje medijske hajke na pisca koja je svoj posljednji vrhunac imala prošle jeseni, povodom dodjeljivanja Nobelove nagrade austrijskom piscu.
Nastavljajući se na Pravdu za Srbiju, Handke piše Letnji dodatak zimskom putovanju, u kome, pored ostalog, opisuje svoju posjetu Višegradu i Srebrenici ljeta 1996. i tragove rata koje je tamo zatekao.
Tokom marta i aprila 1999, u vreme agresije NATO-a na Saveznu Republiku Jugoslaviju, u znak solidarnosti sa Srbijom Handke u dva navrata dolazi u nju, i o tome piše u tekstu Pitajući u suzama.
Prateći rad Haškog tribunala za ratne zločine u bivšoj Jugoslaviji, Handke je o njemu napisao dva eseja.
Prvi od njih, napisan 2003. godine, jeste Oko Velikog tribunala. U drugom, objavljenom dvije godine kasnije pod naslovom Tablasi Dajmijela – Izveštaj zaobilaznog svedoka u procesu protiv Slobodana Miloševića, Handke govori, pored ostalog, o suđenju Slobodanu Miloševiću pred Haškim tribunalom i o svojoj posjeti Miloševiću u zatvoru u Ševeningenu.
Handke je u više navrata posjećivao srpske enklave na Kosovu, a o svom boravku u Velikoj Hoči 2008. godine i sudbini kosovskih Srba, svjedočio je u eseju Kukavice iz Velike Hoče.
Posljednji tekst u ovoj knjizi Priča o Dragoljubu Milanoviću, objavljen je 2011. godine. U njemu Handke govori o bivšem direktoru Radio-televizije Srbije, koji je jedini osuđen na zatvorsku kaznu zbog zločina izvršenog nad radnicima RTS-a tokom agresije NATO-a na SR Jugoslaviju 1999. godine.
Zbog stavova iznetih u ovim esejima Peter Handke je bio izložen brojnim medijskim napadima i prošle jeseni kada je saopšteno da je on dobitnik Nobelove nagrade za književnost za 2019. godinu. Pošto su pritom Handkeove izjave i citati u medijima često bili grubo iskrivljavani i falsifikovani, Handkeov njemački izdavač „Zurkamp“ bio je primoran da sastavi opširan dokument kojim demantuje neistine pripisivane austrijskom Nobelovcu.
U knjizi Istorija iza pripovesti ovdašnji čitaoci će sada konačno moći da pročitaju šta je Handke zaista napisao o Jugoslaviji i Srbiji.
