Srpska pjesnikinja Desanka Maksimović (1898-1993), član Srpske akademije nauka i umetnosti, čija se poezija odlikuje toplinom, senzibilnošću, neposrednošću, melodičnošću i rodoljubljem, umrla je 11. februara 1993. godine.
Desanka Maksimović je završila Filozofski fakultet u Beogradu i bila profesor u Obrenovcu, Dubrovniku i Beogradu.
Među njenim djelima su zbirke pjesama: „Pesme“, „Zeleni vitez“, „Pesnik i zavičaj“, „Otadžbino, tu sam“, „Miris zemlje“, „Tražim pomilovanje“, „Nemam više vremena“, „Pesme iz Norveške“, „Letopis Perunovih potomaka“, „Ničija zemlja“ i „Slovo o ljubavi“, te priče „Ludilo srca“.
Napisala je i romane „Otvoren prozor“ i „Ne zaboraviti“, roman za djecu „Pradevojčica“, zbirku bajki i proze u stihu „Oraščići palčići“, kao i putopis „Snimci iz Švajcarske“.
Putovala je širom tadašnje Jugoslavije i imala veliki broj prijatelja među piscima i pjesnicima, a neki od njih bili su Miloš Crnjanski, Ivo Andrić, Gustav Krklec, Isidora Sekulić i Branko Ćopić.
Poezija Desanke Maksimović je i ljubavna i rodoljubiva, i poletna i mladalačka, i ozbiljna i osjećajna.
Čuvši za strijeljanje đaka u Kragujevcu 21. oktobra 1941. godine, napisala je jednu od svojih najznačajnijih pjesama „Krvavu bajku“, koja svjedoči o teroru okupatora nad nedužnim narodom i djecom u Drugom svjetskom ratu.
