Veliki srpski pisac i nobelovac Ivo Andrić, član Srpske akademije nauka i umetnosti, tvorac velikih romana „Na Drini ćuprija“, „Travnički hronika“, „Prokleta avlija“… preminuo je 13. marta 1975. godine.
Andrić spada u književne klasike 20. vijeka, kao izuzetan stilista i hroničar sudbina ljudi na ovim prostorima.
Studirao je književnost i istoriju u Zagrebu, Beču, Krakovu i Gracu, gdje je doktorirao istoriju 1924. djelom „Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine“.
U Prvom svjetskom ratu hapšen je i interniran, između dva svjetska rata bio je ambasador Jugoslavije u Berlinu, a poslije Drugog svjetskog rata živio je u Beogradu.
U mladosti je pisao pjesme („Eks ponto“, „Nemiri“, „Lirika“). Bio je pripovjedač snažne imaginacije i izuzetan poznavalac istorije BiH.
Odlikovala ga je vanredna čistota jezika i brušeni stil, prefinjena psihološka analiza, duboko poniranje u suštinske probleme egzistencije i umijeće da sugestivnom magijom riječi dočara ljudsku i društvenu panoramu minulih vijekova.
Koristeći narodna predanja, legende, istorijsku faktografiju, bogatstvo mašte i osjećanja svijeta, podigao je monumentalnu književnu građevinu, posebno romanima „Na Drini ćuprija“, „Travnička hronika“, „Gospođica“, „Prokleta avlija“, „Omer-paša Latas“ (nedovršen).
Ostala djela njegova djela su zbirke pripovjedaka „Nemirna godina“, „Žeđ“, „Jelena, žena koje nema“, „Znakovi“, „Deca“, „Kuća na osami“, putopisi i skice „Staze, lica, predeli“, meditativna proza „Znakovi pored puta“, „Eseji, kritike, članci 1 i 2“, „Sveske“.
