Španski pisac, muzičar i slikar Federiko Garsija Lorka (1898-1936), jedan od najvećih liričara 20. vijeka, čija je poezija bila krik protiv dehumanizacije i društvenih nepravdi, rođen je 5. juna 898. godine.
Njegove pjesme, natopljene sveobuhvatnim osjećanjem smrti i stradanja, iskazane su duboko samosvojnim jezikom, premda po formi bliskom nadrealističkom modelu.
Zbog toga što je Lorkina poezija – puna nježnosti i sukoba južnjačke krvi sa ljubavlju i smrću – crpila snagu s tla Andaluzije, nazvali su ga „andaluski slavuj“.
Višestruko obdaren, Lorka je bio omiljen za života, a poslije tragične smrti – strijeljali su ga frankisti 1936. godine u Visnaru kod Granade – postao je najčitaniji svjetski pjesnik.
Među Lorkinim djelima su zbirke pjesama „Ciganski romansero“, „Pjesnik u Njujorku“, „Knjiga pjesama“, „Pjesme“ i „Tamaritski divan“, poema „Kante Hondo“ i tužbalica „Plač za Ignasijom Sančesom Mehijasom“.
Napisao je i drame: „Leptirove čarolije“, „Marijana Pineda“, „Čudesna obućarka“, „Don Kristobalovo malo pozorište“, „Ljubav don Perlimplina“, „Belise u njihovom vrtu“, „Donja Rosita neudata“, „Krvava svadba“, „Jerma“ i „Dom Bernarde Albe“.
