Piše: Rajko Vasić
Glasovi „protiv“ poseban su fenomen, rijetko zabilježen u zapadnim demokratijama. On je nastao u postsocijalističkim društvima u kojima je Zapad „donio“ demokratiju i upute o upotrebi, ubijedivši široke narodne mase, koje ni komunizam nije htio u partiju, da su bogomdani i sposobni za sve, za politiku, naročito, i da ih je komunizam onemogućavao u tome još u njihovoj prenatalnoj fazi. Još dok su bili zigota.
Sjetimo se da su se odmah uz pojavu zapadaša angažovali novinari koji rade protiv vlasti, protiv svoje države, protiv svog naroda. To izgleda da je samo kod Srba. Ali nije. Da je trebalo, bilo bi i kod drugih. Srbi su bili određeni za uništenje i takvi novinari su angažovani prvi, da stvaraju mnijenje i tu masu „protiv“.
Kod političkih stranaka opozicije, a to nije opozicija, to su oni koji su nesposobni da dobiju značajne glasove ili da dobiju dovoljno da pobijede, takođe je razvijan isključivo front protiv vlasti, a nikad zapadaši nisu obučavali za kvalitetne političke programe, ili, nedobog, za nacionalnu politiku.
Zapad nikad nije govorio o važnosti države. Ako u strankama nema onih koji to znaju, koji su obrazovani za to, a ne može ih biti jer su u strankama oni koje je Zapad ubijedio da su u komunizmu diskriminisani, onda je stranka vječni poslušnik destrukcije.
Njeno jedino sidro je biti protiv vlasti. A ako je lider velike stranke koja je na vlasti, poznat u javnosti, onda je obavezno biti i protiv njega.
Glasovi „protiv“ ne nastaju na osnovu političkog programa, na osnovu „organizovanog političkog rada“, na osnovu neke stranačke organizacije. Glasovi „protiv“ su opijum za podsvjesno anarhističke mase i pojedince. Nastaju okupljanjem pomoću raznih instrmentalizovanih događaja, mobilizacije preko medija i društvenih mreža, insceniranim, podmetnutim ubistvima, kao što je bio slučaj u Banjaluci.
To su, dakle, u samoj srži, manipulativni glasovi. Oni se daju isključivo „protiv“. Njihova namjera nije da budu „za“. Za bilo šta. Ni za one koji tako pobijede.
Njihova misija se završava glasanjem. Oni nemaju potrebu da kontrolišu da li je izabrani, onaj za koga je dat glas, ostvario ono zbog čega su oni bili „protiv“. A „za“ njega.
Tako dobijamo izabrane aktere parlamentarne demokratije, u opštini, gradu, državi, koje niko ne kontroliše, koji nikome ne polažu račune i koji mogu da, u politici, rade šta hoće. Na sljedećim izborima neće imati nikakvu glasovnu kaznu.
To se vidi u Banjaluci, u Bijeljini, u Narodnoj skupštini Republike Srpske, u rušenju pozicija Srpske u zajedničkim institucijama „BiH“.
Ovom „protiv“ fenomenu pogoduje i neaktivnost onih koji imaju velike stranke i organizacije. Sve te indukcije bile bi mnogo slabijeg efekta, da velika stranka radi sa biračima i svojim glasačima.
Taj „protiv“ fenomen ne razara samo političku scenu dovodeći AAA klasu (amatere-analfabete-anarhiste), on razara i naciju i državu.
