Nakon Prvog svjetskog rata broj Srba prepolovljen, a nakon Drugog je činio jedva trećinu
Nakon Prvog svjetskog rata broj Srba u srebreničkoj regiji je prepolovljen, a poslije Drugog svjetskog rata jedva je činio trećinu stanovništva, navedeno je u početnom dijelu Memoranduma o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni (opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, koji je predat UN 1993.
Samo u posljednja dva svjetska rata broj civilnih žrtava među Srbima u BiH ne može se porediti ni sa jednim drugim evropskim narodom u istom periodu proporcionalno njihovoj veličini.
Većina počinilaca ovih genocidnih djela ostala je na slobodi, istaknuto je u Memorandumu koji je u posjedu Srne.
Kao i tokom prethodnih decenija pod austro-ugarskom upravom, Srbi nisu htjeli da prihvate da budu njeni subjekti i po izbijanju rata 1914. proglašeni su za veleizdajnike. Momentalno su počeli sudski procesi širom Bosne.
Iz ovih oblasti ili iz onoga što je tada bio srebrenički okrug, oko 20 Srba je osuđeno za veleizdaju. To su sve bili ugledni ljudi iz ovog regiona. Dvojica su bili pravoslavni sveštenici.
Sudbina protojereja Milana Petkovića je faktički simbolična za mnoge Srbe iz Bosne i iz ovog konkretnog regiona. On je proveo Prvi svjetski rat služeći zatvorsku kaznu, preživio je taj rat, ali ne i sljedeći. U Drugom svjetskom ratu bio je ponovo uhapšen i odveden u Dahau, gdje je okončao život u gasnoj komori.
Srbi kojima nije suđeno u namještenim procesima i koji nisu poslati u zatvor bili su izloženi drugim metodama istrebljenja i progona. Pod austro-ugarskom upravom nekoliko hiljada srpskih porodica je pobjeglo ili su protjerane. Pored vlasti, lokalni muslimani i Hrvati iz (paravojnih) formacija Zeleni kadar i Šuc direktno su protjerivali ove ljude. Malo protjeranih se vratilo poslije rata.
Najokrutniji metod deportacija bio je slanje u logore. Takvi ozloglašeni logori za Srbe iz Bosne bili su Arad, Sapronjek, Nezider… Samo u Aradu, gdje je prvi transport izvršen u avgustu 1914, živote je izgubilo blizu 200 ljudi srpske nacionalnosti iz srebreničkog okruga. Osim odraslih muškaraca, civila, djece, žena, stradali su stariji i čitave porodice.
Nakon svih ovih progona, prema prvom popisu stanovništva obavljenom pet godina poslije rata i stvaranja Jugoslavije, populacija Srba umanjena je na samo oko 50 odsto ukupnog broja stanovnika okruga Srebrenice, Bratunca i Skelana.
Novi rat će donijeti novi egzodus. Za to su se pobrinuli skoro isti okupatori i isti njihovi saradnici. Srebrenički okrug, a u stvari čitava BiH, dati su u Drugom svjetskom ratu hitlerovskoj kreaciji Nezavisnoj Državi Hrvatskoj na čelu sa poglavnikom Antom Pavelićem.
Nije moguće sastaviti listu srpskih žrtava u srebreničkom regionu. Procjene idu od 3.000 do 6.000 osoba. Neka svjedočenja pružaju podignuti spomenici u čisto srpskim selima i crkvenim dvorištima gdje su upisana imena stradalnika.
Takvi zapisi mogli su se naći u više od 20 srpskih sela do ovog najnovijeg napada na srpski narod koji su otvoreno pokrenuli muslimani u proljeće 1992. godine. Čak su i na spomeniku u samoj Srebrenici, gdje su muslimani poslije Drugog svjetskog rata bili većina, upisana imena 145 ubijenih Srba, među kojima je 36 djece mlađe od sedam godina.
Genocidna kampanja protiv srpskog naroda već na početku je rezultirala spaljivanjem do temelja skoro svih srpskih sela, a svi seljani koji nisu uspjeli da pobjegnu su pobijeni, često na bestijalan način. Ustaše i domobrani, hrvatsko-muslimanske fašističke legije, uništile su i devastirale sela Zalazje, Brežane, Očenovići, Srpska Kamenica, Živkovići, Sikirići, Žljebac, Srpski Pribidoli, Podravanje, Fakovići, Kravica, Žabukovci, Banjevići, Slapašnica, Popovići…
(Osim toga, u ovom području je i Drinjača, odakle su Paveliću njegove vjerne ustaše poslale poklon – bure sa iskopanim očima Srba, kao što opisuje Malaparte u romanu „Koža“).
Već početkom 1942. bukvalno nije bilo Srba u srebreničkom okrugu osim nekolicine koja je uspjela da preživi skrivena u planinama i u izbjegličkim kampovima u šumama.
Tokom godina Drugog svjetskog rata srebrenički okrug je bio etnički očišćen od Srba i u cijelosti je pripao islamskim vjernicima.
Rezultati genocida nad srpskim narodom u srebreničkom okrugu postali su očigledni poslije Drugog svjetskog rata i obnove Jugoslavije. Nekada dominantan po brojnosti, srpski narod je postao manjina poslije Drugog svjetskog rata i jedva je činio trećinu stanovništva.
Važno je napomenuti da u Jugoslaviji, poslije ratova i neporecivih zločina nad srpskim narodom koje niko nije negirao u periodu mira, nije uspostavljena evidencija žrtava ili zločinaca. Većina počinilaca ovih genocidnih djela ostala je na slobodi. U srebreničkom okrugu je registrovano samo oko 15 takozvanih saradnika okupacionih snaga, od kojih su tek neki dobili simbolične kazne i odslužili neko vrijeme u zatvoru.
„Ovo ne bismo pominjali kada ne bi bilo regrutovanja novih koljača i ubica ponovo iz istih porodica“ piše u ovom dokumentu.
Teror nad Srbima 1992. i 1993. na Đurđevdan, Vidovdan, Božić…
Prve žrtve napada na srpske teritorije i srpski narod pale su kada je napadnut zaseok Gniona u oblasti Srebrenice i Blječeve u Bratuncu 6. maja 1992. godine, na Đurđevdan, uslijedili su napadi na ostala srpska sela, a 7. januara 1993, na Božić, zauzeta su i uništena posljednja velika srpska sela u blizini Skelana i Bratunca.
Cilj terora nad Srbima je razotkriven i isti je kao tokom prethodnih ratova – da se protjeraju svi Srbi iz ovih regiona – i zato iza svakog napada na srpska sela ostaju samo razaranje, spaljeni objekti, opljačaka i uništena imovina, uništeni spomenici, groblja i crkve, navedeno je u Memorandumu o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni (opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, autora Milivoja Ivaniševića.
Svi napadi do sada su po pravilu temeljno i sistematično pripremljeni, a vrše ih brojni dobro naoružani muškarci. Mete su inicijalno bile manje srpske zajednice u mješovitim selima, potom izolovana srpska sela u okruženju muslimanskih, a na kraju preostala srpska naselja.
Čini se da čak ni dani kada se napadi dešavaju nisu slučajnost. Teško je povjerovati da su bez ikakvog razloga odabrani pravoslavni praznici i porodične krsne slave (Đurđevdan, Vidovdan, Dan Svetog Petra, Božić…), kada seljani slave ili kada su najuposleniji na svojim imanjima. Ovu taktiku potvrđuju svi naknadni događaji.
Čak i prije jeseni 1992. oblast Srebrenice je bila potpuno etnički očišćena od Srba.
Sljedeća srpska naselja u toj oblasti su uništena i spaljena: Blažijevići (133 stanovnika srpske nacionalnosti), Babuljice (52), Božići (152), Brežani (271), Brezovica (64), Bujakovići (166), Čičevci (180), Gaj (187), Gladovići (538), Gođevići (33), Gostilj (113), Kostolomci (234), Krnjići (114), Međe (130), Obadi (684), Orahovica (334), Osredak (195), Podrvanje (413), Postolje (107), Pribidoli (207), Pribojevići (124), Radoševići (201), Ratkovići (338), Toplica (254), Viogor (99), Žabokvica (598), kao i svi srpski zaseoci u nacionalno mješovitim selima.
Srbi su počeli da bježe iz same Srebrenice već u aprilu, a već do sredine maja grad je bio etnički čist.
Naročito veliki egzodus počeo je poslije 8. maja i ubistva Gorana Zekića, srpskog poslanika u tadašnjoj Skupštini BiH. Njegov automobil su zaustavili muslimani i izrešetan je paljbom u neposrednoj blizini Srebrenice. Poslije toga su preostali Srbi u gradu morali da bježe i spasavaju živote. Jedva da je iko uspio da ponese nešto osim najosnovnijih ličnih stvari.
Srpska populacija u Srebrenici i njenoj okolini sada je u egzilu i ova zajednica je izbrisana iz srpske nacije. Ostala su samo tri srpska sela: Crvica (475), Liješće (97) i Petrića (135). Od ukupno 9.390 Srba koji su živjeli u ovoj zajednici, ostalo je samo oko 860 (uz pomenuta sela ovaj broj obuhvata stanovnike Skelana) ili simboličnih devet odsto.
Ista sudbina zadesila je i sela u oblasti Bratunca. Izuzetak su samo sela: Dubravice (398 stanovnika srpske nacionalnosti), Jelah (23), Krasanovići (155), Pobrđe (196), Polom (436), Rakovac (258), Repovac (458) i Slapašnica (446) koja su uspjela da prežive i danas su, pored njihovih seljana, nastanjena i određenim brojem izbjeglica iz okolnih uništenih srpskih sela.
Srbi nisu protjerani iz dva centra: Bratunac i Skelani, mjesta na obali rijeke Drine. Od ukupno oko 11.500 Srba u zajednici u Bratuncu samo 5.391 ili oko 47 odsto nisu protjerani iz svojih domova. Poslije čišćenja koje je do sada izvršeno Srbi čine samo oko 16 odsto ukupne populacije ove zajednice.
Svjedočanstvo osvajačkih džihadističkih kampanja su skoro potpuno uništena sela Banjevići (38 stanovnika srpske nacionalnosti), Biljača (17), Bjelovac (238), Blječeva (71), Boljevići (415), Brana Bačići (236), Fakovići (115), Branča (152), Jaketići (102), Ježestica (502), Kravica (353), Lipenovići (235), Loznica (132), Magašići (353), Mlečva (196), Mratinci (218), Opravdići (434), Sikirič (201), Stanatovići (206), Tegare (222), Vitkovići (200), Vraneševići (211), Zagoni (480) i Žlijebac (377).
Kolektivni počinioci ovih zločina su muslimanske vojne ili paravojne jedinice, kako god da ih nazovemo, ali u svakom slučaju to su formacije i grupe koje su se sastojale pretežno od seljana iz okolnih muslimanskih sela i, u znatno manjem broju, došljaka i plaćenika iz zemlje ili inostranstva.
Svi pokušaji Srba, koji su formirali svoje, često malobrojne i slabo naoružane seoske straže, da odbrane ova sela bili su neuspješni, piše u Memorandumu čije dijelove prenosi Srna.
Milivoje Ivanišević je autor Studije o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni (opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, koja je na inicijativu predsjednika SR Jugoslavije Dobrice Ćosića preimenovana u Memorandum jugoslovenske Vlade, dokument koji je dostavljen UN, Stejt departmentu, Komitetu za spoljne poslove Senata, te Ciji 1993. godine.
Dokument je na adrese u Vašington odnio profesor Darko Tanasković, a tadašnji jugoslovenski ambasador pri UN Dragomir Đokić Memorandum je uputio generalnom sekretaru UN.
Zla sudbina blizu 100 srpskih naselja
Blizu 100 naselja sa srpskom populacijom je napadnuto, spaljeno i opljačkano u regiji Bratunac, Skelani i Srebrenica, navedeno je u Memorandumu o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni (opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, koji je upućen UN 1993. godine, autora Milivoja Ivaniševića.
Iako je u Memorandumu navedeno da je gotovo nemoguće u ovako kratkom pregledu pomenuti sve napade, spaljivanja i pljačkanja srpskih sela, ipak se ističe da opis razaranja samo nekih od tih sela i zaselaka može da bude uvjerljiv dokaz njihove epopeje.
Ono što se desilo njima je na neki način tipična sudbina ostalih naselja. Ukoliko razlike postoje, uglavnom je riječ o imenima napadača, izvršilaca zločina, ali ne i o konačnom ishodu njihovih napada. A taj konačni ishod je uvijek ubijanje ljudi, pljačkanje imovine, paljenje i uništavanje sela, istaknuto je u ovom dokumentu, koji u dijelovima prenosi Srna.
Sljedeći primjeri svjedoče o tome:
Blječeva
Blječeva (Bratunac), selo sa većinski muslimanskim stanovništvom (532 muslimana i 71 Srbin). Napadi na ovo selo označili su početak serije napada muslimanskih šovinista na kompaktna srpska naselja u zajednici Bratunac. Napad se dogodio 6. maja 1992. godine.
Ubijeni su: Kosana (otac Novak) Zekić, rođena 1928. godine, kojoj su napadači prerezali vrat u sopstvenoj kući; Milan (Milko) Zekić, koji je preminuo od posljedica ranjavanja i Gojko (Lazar) Jovanović, starac rođen 1917. godine, takođe je preminuo od povreda koje je zadobio tokom napada.
Dio Blječeve napustilo je srpsko stanovništvo koje je pobjeglo iz sela i sada živi u izgnanstvu.
Njihove stvari su ukradene i odnesene u okolna muslimanska sela, a njihove kuće su spaljene.
Direktni, kolektivni počinioci napada su muslimani iz okolnih muslimanskih sela, kao i iz Blječeve. Imena su navedena u Memorandumu. Tri decenije poslije niko od Bošnjaka nije osuđen za ova zlodjela.
Gniona
Gniona (Srebrenica), zaseok većinski srpskog sela Gostilj (113 Srba i 35 muslimana).
Napad je izvršen, takođe, 6. maja 1992. godine. To je bilo prvo spaljeno i razoreno srpsko selo u zajednici Srebrenica. Napad su izvršili Muslimani iz susjednog sela Potočari, pod komandom Nasera Orića, lidera muslimanskih fundamentalista iz Srebrenice.
Žrtve napada su Lazar (Milivoje) Simić iz Studenca, rođen 1936. godine, koji je bio gost na slavi kod prijatelja na (Sveti Georgije) i Radojko (Rajko) Milošević iz Gnione, rođen 1928. godine, bolestan i skoro slijep čovjek koji je slavio slavu.
Radojko Milojković je živ zapaljen i izgorio je u svojoj kući pred očima supruge i mještana koji su pobjegli u obližnju šumu.
O ovoj tragediji svjedočili su Marko Slijepčević i Miladin Vukadinović.
Direktni počinioci koji su identifikovani uglavnom su bile njihove komšije. Imena su navedena u Memorandumu. Tri decenije poslije niko od Bošnjaka nije osuđen za ova zlodjela.
U selu Loznica poginula četvrtina stanovnika
U srebreničkom selu Loznica od početka muslimanske kampanje poginuo je 31 mještanin, odnosno četvrtina od ukupnog broja stanovnika srpske nacionalnosti (23,4 odsto), navedeno je u Memorandumu o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni (opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, autora Milivoja Ivaniševića.
Loznica (Bratunac), većinski srpsko selo (132 Srbina, 22 Muslimana), koje su Muslimani napadali, opustošili i spalili u nekoliko slučajeva, sa velikim brojem žrtava.
Najteži napadi dogodili su se 28. juna i 14. decembra 1992. godine, navedeno je u Memorandumu čije dijelove prenosi Srna.
Živote su izgubili Nebojša (Petko) Vučetić (1972), Jovan (Gavrilo) Milovanović (1930), Srećko (Radivoje) Milovanović (1943), Miloje (Mitar) Damjanović (1971), Đorđo (Milisav) Filipović (1949), Živan (Vladimir) Filipović (1954), Verica (Živan) Filipović (1975), Radovan (Milan) Lukić (1950), Milenko (Nedeljko) Nikolić (1963), Milorad (Mića) Rančević (1960), Svetozar (Sreten) Vučetić (1957), Jelena Stojanović (1952).
Među njima su i Jelena (Živojin) Stanojević (1953), Drago (Miladin) Jovanović (1962), Milić (Vidoje) Ilić (1972), Todor (Milovan) Nikolić (1951), Slavomir (Radivoje) Damnjanović (1971), Nedeljko (Svetozar) Damnjanović (1959), Dragan (Dragoljub) Filipović (1969), Dragoljub (Milisav) Filipović (1942), Milan (Petko) Jovanović (1948), Đoko (Petko) Jovanović (1956).
Živote su izgubili i Miloš (Veselin) Jovanović (1928), Željko (Vojislav) Knežević (1966), Kristina (Čeda) Lukić (1948), Bojan Milkovski (1938), Mađen (Božidar) Petrović (1958), Miodrag (Bogdan) Petrović (1948), Boro (Krsto) Todorović (1949), Milenko (Radovan) Vučetić (1975) i Radovan (Savo) Vučetić (1943).
Mještani su u vezi sa napadima identifikovali više od 20 napadača. Imena su navedena u Memorandumu. Tri decenije poslije niko od Bošnjaka nije osuđen za ova zlodjela.
O napadima i pokolju u tom selu svjedočili su: Stanoje Milanović, Vitomir Vučetić, Zvonko Filipović, Mileva Miladinović, Slavka Matić, Neđo Petrović, Janja Simić i Stoja Petrović.
U Ratkovićima ubijeno 18 mještana, u Oparcima sve srpske kuće spaljene
Srpsko selo Ratkovići kod Srebrenice, sa 338 stanovnika, napadnuto je 21. juna 1992. godine kada je ubijeno 18 mještana, uključujući pet žena i tri muškarca starosti između 64 i 71 godinu, navedeno je u Memorandumu o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni (opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, autora Milivoja Ivaniševića.
Ubijeni su Obren (Vojislav) Bogićević (1932), Stanoje (Vladislav) Stanojević (1949), Desanka (Rade) Stanojević, koja je spaljena u svojoj kući, Nikola (Todor) Stanojević (1958), Radenko (Milorad) Stanojević (1940), kojem je prerezan vrat, Vidosava (Luka) Đurić (1930), Vidoje (Obrad) Rankić (1928), Milutin (Obrad) Rankić (1944), te Ranko (Obrad) Rankić (1933).
Među ubijenima su Vinka (Filip) Maksimović (1927), Dragomir (Milorad) Maksimović (1949), Radomir (Milorad) Maksimović (1942), koji je podlegao posljedicama mučenja, Cvijeta (Risto) Milanović (1925), Novka (Milorad) Pavlović (1945), Zora (Drago) Prodanović (1941), Živana (Petar) Prodanović (1966), Milovan (Joso) Pavlović (1919) i Milan (Stojan) Jakovljević (1920).
Nekoliko muslimanskih porodica krive su za zločine, napad i pljačkanje, kao i pojedinci koji su identifikovani. Imena su navedena u Memorandumu. Niko nije osuđen za ova zlodjela ni nakon što su prošle gotovo tri decenije.
O zločinima su svjedočili Obren Pavlović i Zarja Prodanović iz sela Ratkovići.
Oparci
Oparci (Srebrenica), srpski zaseok sela Brezovica u kojem većinsko stanovništvo čine muslimani (64 Srbina, 462 Muslimana).
Zaseok Opari napadnut je 1. juna 1992. godine i tom prilikom ubijeno je šestoro mještana srpske nacionalosti.
Ubijeni su Dragić (Dragutin) Ilić, rođen 1939. godine, braća Ratko (1942) i Uglješa (1939) Ilić (od oca Momčila), Živojin (Cvijetin) Petrović (1917), Milorad (Drago) Petrović (1923) i Dikosava (Drago) Petrović (1932), kojoj je prerezan vrat.
Sve srpske kuće, ukupno 22, su spaljene.
Napad na zaseok izvršili su Muslimani iz Brezovice i susjednih sela Močevići, Skenderovići, Pirići i Zapolje.
Imena su navedena u Memorandumu. Niko nije osuđen za ova zlodjela ni nakon što su prošle gotovo tri decenije.
O pomenutim djelima svjedočio je mještanin Miloje Petrović.
Milošu Novkoviću odsječena glava u junu 1992. godine
Sudbina svih uništenih srpskih naselja u Podrinju je slična – sva su bila meta iznenadnih napada njihovih komšija iz susjednih muslimanskih sela, navedeno je u Memorandumu o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni (opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, autora Milivoja Ivaniševića.
Brežani
Brežani kod Srebrenice, većinski srpsko selo, 271 Srbin, pet Muslimana, napadnuto je 30. juna 1992. godine, kada je ubijeno 19 mještana srpske nacionalnosti.
Ubijen je Miloš (Rade) Novković (1956), koji je pronađen sa odsječenom glavom i tako je sahranjen.
Ubijeni su i Radovan (Đole) Petrović (1923), Dostana Lazić (1919), Đuka (Pavle) Lazić (1935), Vidoje (Pavle) Lazić (1937), razapet i spaljen, Kristina Lazić, spaljena u svojoj kući, Milenko (Ilija) Dragičević (1974), Ljubomir (Milenko) Josipović (1975), Miloš (Vlado) Krstajić (1937), Pero (Vlado) Krstajić (1935), Stanko (Luka) Milošević.
Među ubijenima su Vidoje (Milovan) Milošević (1974), Milivoje (Dragiša) Mitrović (1930), Stanoje (Milivoje) Mitrović (1963), Milisav (Mika) Rankić (1947), spaljen u svojoj kući, Dragosav (Milisav) Rankić (1974), spaljen u svojoj kući, Mirko (Milisav) Rankić (1972), takođe spaljen u svojoj kući, Milomir (Vladislav) Stevanović (1946), Dragan (Stjepan) Stjepanović (1961).
Selo je spaljeno i uništeno. Sva stoka je odvedena, a bilo je više od 200 krava.
Napad na Brežane počinili su muslimani koji su identifikovani. Nekima su očevi bili ustaše. Imena su navedena u Memorandumu. Niko nije osuđen za ova zlodjela ni nakon što su prošle gotovo tri decenije.
O napadu je svjedočio mještanin Milorad Marjanović.
Zagoni
Zagoni (Bratunac), selo sa većinski srpskim stanovništvom (480 Srba, 103 muslimana). Napadnuto je nekoliko puta i prošlo kao selo Loznica.
Napadi 5. jula i 12. jula 1992. godine imali su posebno tragične posljedice kada je ubijeno više od 20 mještana: Ljubica (Milovan) Milošević (1939), Miloš (Jovan) Milošević (1932), Rada (Ilija) Milošević (1968), koja je masakrirana, Čedomir (Blagoje) Tanasijević (1942), Rajko (Sreten) Gvozdenović (1927), Dragoljub (Miladin) Gvozdenović (1954), Blagoje (Milorad) Gvozdenović (1944), Rada (Radoje) Gvozdenović (1973), te Mileva (Milorad) Dimitrić (1912).
Ubijeni su i Marko (Mitar) Dimitrić (1974), Matija (Stevan) Jašinski (1940), Miodrag (Ilija) Malović (1943), Mihajlo (Jefta) Mihajlović (1951), Dušanka Paunović (1954), ubijena teškim čekićem, Milovan (Mirko) Dimitrić (1962), Miodrag (Jakov) Jovanović (1952), Dušan (Živojin) Milošević (1963), Đorđe (Aleksa) Milošević (1934), Vidosav (Branko) Milošević (1968), Dragiša (Milko) Milošević (1963) i Miodrag (Milko) Milošević (1970).
U napadu na Zagone učestvovali su mještani okolnih muslimanskih sela, koji su identifikovani. Imena su navedena u Memorandumu. Niko nije osuđen za ova zlodjela ni nakon što su prošle gotovo tri decenije.
Selo je opustošeno i spaljeno.
O događajima su svjedočili Tatomir Gvozdenović, Miladin Gvozdenović, Dragan Gvozdenović, Božana Gvozdenović i Goran Krstić, svi iz sela Zagoni.
Nastaviće se…
