BiH je 30 godina na lomači. Vatru je po potrebi podsticao i održavao kolektivni Zapad putem specijalnih i visokih predstavnika i, naravno pojedinih ambasadora koji su rušili Dejtonski sporazum, sprovodeći svoje interese, ne vodeći računa o Srbima, Hrvatima i Bošnjacima koji su prhvatili Dejton kao jedini Ustav.
Piše: Milorad Gutalj
BiH je tri decenije nakon postizanja Dejtonskog sporazuma nemoguća zajednica u kojoj se i dalje nameću rješenja suprotna interesima tri naroda.
BiH bi se, da su se svi pridržavali Ustava i zakonskih okvira koji je Dejton normirao, u periodu nakon rata razvijala kao moderna zemlja.
Da se poštovao dejtonski Ustav, BiH bi, vjerovatno išla linijom oporavka i pomirenja, a tri konstitutivna naroda bi nastavili njegovanje svojih istorijskih tradicija, ne miješajući se u osjećanja svojih komšija.
Ali, čemu i kome je potreban mir kada je BiH plodno tlo za manipulacije, sukobe, mržnju, razna podmetanja, negiranja, vjerska mimoilaženja…
Sve nabrojeno i nenabrojeno plodno je tlo da se potpali vatra na kojoj bi se BiH kuvala po mjeri onih koji čvrsto drže žarač da varnice nerekidno sijevaju.
Od postizanja Dejtonskog sporazuma, 21. novembra 1995. godine situacija u BiH je podgrijavana s vremena na vrijeme na tihoj vatri, a često i na jakom plamenu.
BiH je 30 godina na lomači. Vatru je po potrebi podsticao i održavao kolektivni Zapad putem specijalnih i visokih predstavnika i, naravno pojedinih ambasadora koji su rušili Dejtonski sporazum, sprovodeći svoje interese, ne vodeći računa o Srbima, Hrvatima i Bošnjacima koji su prhvatili Dejton kao jedini Ustav.
Ali, Bošnjacima je neko obećao da je Dejtonski sporazum polazna tačka uspostavljanja nove BiH sa dominantnom bošnjačkom upravom i vlašću u kojoj bi Srbi i Hrvati bili nacionalne manjine, nakon čega su ohrabreni stranom podrškom počeli otvoreno da minimiziraju i osporavaju ovaj mirovni ugovor.
U početku su to radili visoki predstavnici sa Zapada, koji su nametali, mijenjali, ukidali, smjenjivali i pod raznim prijetnjama donosili nova zakonska rješrenja u korist Bošnjaka, a protiv volje srpskog naroda i Republike Srpske, pretvarajući BiH u svojevrsni protektorat u kojem se morala sprovoditi volja stranog faktora.
Kada se razotkrila stvarna namjera stranaca i visokih izabranih i neizabranih predstavnika da otvoreno krše Dejtonski sporazum u korist Bošnjaka i kada više nisu mogli da smjenjuju izabrane srpske funkcionere koji su se protivili okupaciji zemlje, prenijeli su ovlašćenja na vanustavne pravosudne bh. ustanove da za njih obavljaju poslove.
Time su sudske ustanove BiH u interesu stranaca prešle sa sudske u političku sferu, svarajući pravnu nesigurnost srpskom narodu, pravosnažno osuđujući u političkom procesu predsjednika Republike Srpske za ono što je morao da uradi po Ustavu Republike Srpske.
Predsjednik Republike Srpske je političkom odlukom Suda BiH kažnjen kao opomena svima onima koji rade po Ustavu Republike Srpske i protive se nasilnom mijenjanju Dejtonskog sporazuma.
Najžalosnija stvar u svemu tome jeste da niko od sudija i tužilaca nije reagovao na odluku Suda BiH koji je u korist politike pogazio pravo i pravdu, ponizio pravnu nauku, a cio pravni esnaf pretvorio u pravno ruglo.
Tužilačka i sudska politička sapunica nastavalja se sve dok ne shvate da su instrument onim stranim snagama kojima uopšte nije stalo do ove zemlje i kojima se šalje „SS“ šljem, ne kao poklon, nego kao ratna zaostvaština koja podsjeća na stradanja srpskog naroda na ovim porstorima.
