Veliki srpski pjesnik Aleksa Šantić (1868-1924), autor antologijskih pjesama među kojima su „Ostajte ovdje“, „Emina“, „Veče na školju“, „Ne vjeruj“ i „Pretprazničko veče“, preminuo je 2. februara 1924. godine.
Šantić je rođen u Mostaru, gdje je proveo većinu života. Otac mu je umro u ranom djetinjstvu, pa je živio u porodici strica Miha.
Aleksa je imao dva brata Jeftana i Jakova, kao i sestru Persu, dok mu je druga sestra Zorica umrla još kao beba.
Pošto je živio u trgovačkoj porodici, ukućani nisu imali dovoljno razumijevanja za Šantićev talenat, te je završio trgovačku školu u Trstu i Ljubljani, a potom se 1883. godine vratio u Mostar.
Po povratku Šantić je u gradu zatekao „neobično mrtvilo“, koje je bilo posljedica ugušenog hercegovačkog ustanka protiv Austrije. U prvo vrijeme, on je bio prilično povučen, vodio je knjige u porodičnoj trgovini, te čitao listove i knjige do kojih je mogao doći u Mostaru.
Nekoliko godina kasnije, Šantić je započeo svoj književni i društveni rad. Ovaj srpski pjesnik je svoja najveća djela stvarao krajem 19. i početkom 20. vijeka.
Šantić je početkom 1887. godine postao saradnik „Goluba“, zatim časopisa „Bosanska vila“, te „Nove Zete“, „Javora“ i „Otadžbine“.
Naredne godine, on je osnovao Srpsko pjevačko društvo „Gusle“, a potom je izabran za prvog potpredsjednika mostarskog pododbora „Prosvjete“. Šantić je pripadao mostarskom krugu književnika okupljenom oko lista „Zora“, koji je pokrenuo sa Jovanom Dučićem i Svetozarom Ćorovićem.
U Prvom svjetskom ratu austrougarske vlasti hapsile su Šantića kao istaknutog srpskog nacionalistu.
On je na početku svog pjesničkog stvaralaštva bio pod uticajem srpskih pjesnika Branka Radičevića, Jovana Jovanovića Zmaja i Vojislava Ilića, ali je potom izgradio vlastiti pjesnički izraz, karakterističan po elegičnim i rodoljubivim motivima.
Svoju najveću pjesničku zrelost Šantić je dostigao između 1905. i 1910. godine, kada su i nastale njegove najljepše pjesme. Šantićeva poezija je puna snažnih emocija, ljubavne tuge, ali i bola i prkosa za socijalno i nacionalno obespravljen narod kojem je i sam pripadao.
Rodoljubiva poezija je poezija rodne grude i domaćeg ognjišta, a stihovi nekih od Šantićevih najpotresnijih pjesama govore o patnji onih koji zauvijek napuštaju otadžbinu i odlaze u tuđinu.
Ljubavna poezija velikog srpskog pjesnika iz Mostara razvila se pod jakim uticajem sevdalinke.
Ambijent njegovih ljubavnih pjesama čine bašte, behari, hamami, šadrvani, a djevojke koje se pojavljaju u njegovim stihovima su skrivene ljepote, okićene đerdanima.
Aleksa Šantić izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 3. februara 1914. godine.
