Irski pisac Semjuel Beket (1906-1989), dobitnik Nobelove nagrade za književnost i autor drame „Čekajući Godoa“, najznačajnijeg dramskog teksta epohe, umro je 22. decembra 1989. godine.
U Beketovim djelima dominira raspad građanskog društva, dehumanizujuća slika čovjeka i beznadežna situacija neobičnih bića na kraju svijeta i vremena, što simboliše apsurdnost ljudske egzistencije.
Živio je u Francuskoj i pisao na francuskom, smatrajući da se tek na stranom jeziku može pisati bez stila, što je bio njegov ideal.
Beket je napisao i roman „Marfi“, te narativnu trilogiju „Moloa“, „Malone umire“ i „Neimenljivi“, kao i drame „Kraj igre“, „Posljednja traka“, „Igre bez riječi“, „Srećni dani“, „Igra“ i „Ne ja“.
Zaokupljen problemom ljudske egzistencije i otuđenosti modernog života, Semjuel Beket u svim svojim djelima daje krajnje pesimističku viziju svijeta i prikazuje život kao igru viših sila u kojoj je čovjek sveden na fiziološko i duhovno vegetiranje, na besmisleno trajanje ispunjeno patnjama i uzaludnim iščekivanjem spasa.
Da bi prikazao apsurdnost takvog života i čovjekovu bespomoćnost, Beket napušta tradicionalnu romanesknu fabulu i uobičajeni dramski zaplet i mijenja ih nizom scena koje se ponavljaju sa malim varijantama, a likove svodi na groteskne i stravične marionete – nijemi, slijepi, gluvi…
Semjuel Beket je bio prijatelj sa Džejmsom Džojsom, kojem je jedno vrijeme bio lični sekretar.
Beket je 1969. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost.
Najznačajniji je kao pisac pozorišnih komada i jedan od glavnih predstavnika teatra apsurda. Napisao je i nekoliko romana, ali svjetski uspeh postigao je sa dramama.
