Piše: Rajko Vasić
Republika Srpska ima tri velike grupe glasača:
- Glasači vlasti, preciznije SNSD-a i Dodika.
- Glasači opozicije, bez preciznog određenja.
- Konstantni apstinenti.
- Glasači vlasti temelje se na članstvu SNSD-a, koje, evidenciono, broji 200.000 članova. Tu su i koalicionari sa nepreciznim brojem. Tu si i oni koji u pojedinačnim izborima idu, po jedan, uz svaka dva člana. Dakle, trista i više hiljada birača.
- Glasači opozicije su glavni igrač bolesne političke scene. Na prevremenim izborima za predsjednika Republike Srpske, kandidat opozicije je dobio 200.000 glasova. SDS i PDP nemaju ni blizu stranačke organizacije tog kapaciteta. Kandidat je profesor Univerziteta, ali je politički analfabet i potpuni anonimus. Nu, dobio je pobjedničke glasove u nekim SNSD-ovim opštinama i u opštinama gdje SDS, koji ga je kandidovao, skoro i ne postoji.
- Birači apstinenti su redovan pratilac parlamentarne demokratije. Oni glasaju unaprijed. Neizlaskom glasaju za odluku bilo koje većine i slažu se sa njom. Da imaju svoje opredjeljenje, da se ne slažu sa jednom od strana na izborima, izašli bi i glasali.
Broj glasova koji je dobio kandidat Neznanuša temelji se na kolektivnoj svijesti onih 50.000 koje je dvaput dobio Balonačelnik u Balonjuci. To su glasovi „protiv“.
Oni su uvijek postojali. Njihov broj se može smanjiti stvarnim strankama i stranačkim organizacijama. Pasivizacija organizacije najveće stranke, povećava njihov broj, ne samo procenat.
Unutar tog kontigenta glasova „protiv“ događaju se pregrupisavanja. Priliv u velike gradove povećava njihov broj, što je naročito slučaj u Banjaluci.
Kolektivna osobina glasača „protiv“ nije veza za nekog kandidata ili stranku opozicije. Oni će galasati za balavog srednjoškolca isto kao i univerzitetskog profesora.
Oni ne traže uvažavanje od stranke i kandidata. Svoje zahtjeve ispunjavaju glasanjem „protiv“ i tako iskaljuju svoj protest, neku osvetu, nezadovoljstvo sobom, dezorijentaciju i nesigurnost u novoj sredini…
Njih ne zanima politički program. Ne zanima ih realizacija programa i obećanog. Oni će glasati jednako za besplatne gradske autobuse i za politiku Šmita i unitarmuslimana.
Jučerašnji kandidat je bio kandidat Šmita i sarajmuslimana unitarista. Stranke opozicije koje su ga podržale, podržavale su i Šmita, ni nijednom političkom rečenicom nisu mu se suprotstavili.
Glasači „protiv“ jednako će glasati da u Banjaluci izgubi SNSD i da Srpska dalje gubi dejtonsku poziciju, dejtonsku samostalnost.
Iracionalnost, anarhija i rušilaštvo tog kvantuma od dvjesta hiljada glasova, koji mogu da se popnu i do dvjesta pedeset ili dvjesta sedamdeset hiljada, najveća je nacionalna opasnost za Republiku Srpsku.
To nisu opozicioni glasovi. Glasovi koji podržavaju drukčiji politički program, nacionalnu i državnu politiku Republike Srpske. Takav program i ne postoji. Stranke opozicije nikada ne pominju Republiku Srpsku i nikada se ne zalažu za svoje viđenje puta. Glavna teza im je „Dodik kriminalac, SNSD kriminalci“.
To je ponižavajuće prema Srbima Srpske. Da postoji kriminal, Dodik, ili neko drugi, prošao bi kao Sanader ili kao Novalić, za pet i po minuta. Kriminal se ne presuđuje na izborima, čak i ako postoji. To moraju da rade institucije i organi.
Izbori presuđuju političke programe. U ovom slučaju samo pola birača izlazi zbog programa. Ona druga polovina, u ovom slučaju, podržavaju nelegalnog Šmita, nelegalne protivustavne i protivzakonske sudske i eliminacione procese protiv legalno izabranog predsjednika Republike. Oni su žongleri izbora, bez ikakvog obzira za posljedice.
Gavni problem je što glasovi „protiv“ ne traže nikakvu brigu za sebe, a glasovi „za“ traže da im organizacija pristupi i uvažava ih, na razne načine.
Ako oni koji imaju članove i glasove „za“ malo zastanu, konstanta glasova „protiv“ pobjeđuje.
To, praktično, znači, da, sutra, može da pobijedi bilo ko.
