Umirovljeni episkop zahumsko-hercegovački i primorski Atanasije (Jevtić) preminuo je danas u Trebinju.
Vladika Atanasije se od kovida liječio od polovine februara, kada je bio pozitivan na ovaj virus, ljekari su sve činili ne bi li mu spasili život, ali, nažalost, prije dva dana stanje mu se pogoršalo, budući da je priključen na respirator.
Brojni vjernici su se molili i nadali da Atanasije Jevtić pobijedi virus korona, međutim u tome nije uspio, zbog čega je u žalosti čitav hrišćanski svijet.
Vladika Atanasije bio je jedan je od značajnijih pravoslavnih teologa i profesor emeritus na Univerzitetu u Beogradu.
Rođen je 8. januara 1938. godine u selu Brdarica kod Šapca. Završio je bogosloviju u Beogradu. Upisao je Bogoslovski fakultet 1958, a zamonašen je 3. decembra 1960. godine.
Diplomirao je na Bogoslovskom fakultetu juna mjeseca 1963, a sljedeće 1964. godine odlazi na Teološku akademiju na Halki (Turska), a potom na Teološki fakultet u Atinu. Tu je odbranio doktorsku tezu iz dogmatike na temu „Eklsiologija apostola Pavla po Svetom Jovanu Zlatoustom“.
U jesen 1968. godine odlazi u Pariz, gdje najprije nastavlja bogoslovske studije na Institutu Svetog Sergija i dalje usavršava znanje francuskog jezika. Poslije provedene jedne godine izabran je za profesora na Institutu. Naredne tri godine je predavao Uvod u bogoslovlje i Patrologiju sa Asketikom, a posljednju godinu predavao je i Istoriju crkve vizantijskog perioda.
Vratio se iz Pariza 1972. godine i od tada je na Bogoslovskom fakultetu SPC u Beogradu niz godina predavao Istoriju hrišćanske crkve, neko vreme Istoriju srpske crkve, a 1987. izabran je za redovnog profesora Patrologije. Biran je za dekana Bogoslovskog fakulteta u periodu 1980-1981. i 1990-1991. godine.
Tokom rada na fakultetu, objavio je oko stotinu naučnih radova. Otvoreno istupa, zahvaljujući odličnom poznavanju filozofske i teološke misli i svojom svestranošću, ostvarujući dijalog sa tadašnjim zastupnicima marksizma i materijalizma.
Od 1991. bio je episkop banatski, a već sljedeće godine je određen za episkopa zahumsko-hercegovačkog.
Izabran je za prvog rektora novootvorene Duhovne akademije Svetog Vasilija Ostroškog u Srbinju, 1994. godine.
Usled teške povrede, povukao se sa arhipastirskih dužnosti uz saglasnost Svetog arhijerejskog sabora (1999). Privremeno je vršio dužnost administratora Eparhije raško-prizrenske, nakon razrešenja episkopa raško-prizrenskog Artemija.
Ratne 1991. godine bio je od strane Sinoda izabran za episkopa banatskog, gde je ostao nepunih godinu dana, da bi godinu dana kasnije bio imenovan za episkopa zahumsko-hercegovačkog. Zbog ratnog požara nije mogao da bude ustoličen u sedištu Mostaru, nego u Trebinju. Novi episkop, sa sedištem u manastiru Tvrdošu, nasledio je eparhiju koja više decenija nije imala svoga episkopa-pastira. Tokom rata, pomagao je narod, vojsku, siročad, izbeglice, ranjenike, obnavljajući pravoslavnu veru u Hercegovini.
Od 1999. godine provodio je dosta vremena na Kosovu i Metohiji, gde je pomagao tamošnjem episkopu i stradalnom narodu. Za vreme pogroma Srba na Kosmetu, marta 2004, bio je svih tih dana prisutan sa stradalnim narodom, sveštenstvom i monaštvom…
Bio je član Udruženja književnika Srbije.
