Stavljanje srebreničke rezolucije na svjetsku scenu otvorilo je stare srpske rane koje su godinama ostale skrivene pod komunističkom prisilom „bratstva i jedinstva“ kako se ne bi saznala istina i razmjeri stradanja srpskog narodna pod ustaško-nacističkim terorom u Dugom svjetskom ratu. Svaki masakr nad srpskim narodom, o kome se nije smjelo javno govoriti, s pravom bi mogao biti odgovor na srebreničku rezoluciju
Milorad Gutalj
Piše: Milorad Gutalj
Poglavar Islamske zajednice Husein Kavazović je u pravu kada je rekao da je „istina o Srebrenici potrebna svim ljudima na zemlji“, ali je, nažalost, prećutao ili „zaboravio“ da kaže da je potrebna istina za sve ljude na svijetu i za zločine u Bratuncu koje su izvršili njegovi sunarodnici.
Što je Kavazović, kao „vjerski pravednik“ prećutao zločine muslimanskih fanatika nad nedužnim srpskim narodom u Bratuncu, odnosno Podrinju, on zna, ali pominjanje jednog a prećutkivanje drugog zločina koji se dogodio na istoj geografskoj lokaciji i istom vremenskom razdoblju je nastavak ustaljenog stereotipa – negiranja srpskih, a glorifikovanje muslimanskih žrtava.
Pouzdano se zna da su muslimani u Podrinju i Birču od 1992. do 1995. godine sistematski i organizovano, čak i na vjerske praznike, ubili oko 3.500 pripadnika srpskog naroda, uglavnom žena, djece i starijih osoba, dok se svakim danom opravdano povećavaju sumnje u broj žrtava koji je uklesan na ulazu u Memorijalni centar Potočari.
Za svaku ubijenu srpsku žrtvu prislužuju se svijeće uz miris tamjana, što odgovara jednakosti broja žrtava, kao i pominjanje imena ubijenih uz molitvu za vrijeme vjerskih obreda, čime se dolazi do tačnog broja nastradalih Srba u Bratuncu i oko Bratunca.
Za razliku od bratunačke srpske golgote koja je potkrepljena tačnom evidencijom, istina o broju stradalih muslimana u i oko Srebrenice se kruni, jer je sve više dokaza o upitnosti uklesane brojke, što liči na projekat kojim se nastoje satanizovati srpski narod.
Evidentni dokazi da su u Memorijalni centar Potočari „ukopane“ desetine ljudi koji su, na sreću živi i zdravi, o čemu se pozabavilo i nadležno tužilaštvo, te da su ukopani muslimani koji su stradali prije srebreničke tragedije, upućuju na sumnju da broj stradalih Srebreničana u desetak dana jula 1995. godine ne odgovara istini.
Simptomatično je da sve više porodica, udruženja i boračkih organizacija Republike Srpske sumnja da su u Potočare ukopane neke od srpskih žrtava, koje se i dalje vode kao nestale, jer je u Institutu za nestala lica BiH došlo do zastoja u traženju nestalih srpskih žrtava.
Da bi sve te sumnje bile skrajnute u stranu, bošnjačke strukture su tajno, uz sponzorstvo nekih zemalja i mimo zvaničnih organa BiH, pripremale rezoluciju o Srebrenici, koja je teškom mukom u drugom pokušaju „progurana“ u Ujedinjenim nacijama.
Kome je trebala i šta je postignuto rezolucijom o Srebrenici? Da li je srebrenička, već podstakla druge narode da donose rezolucije za zločine nad svojim žrtvama?
Stavljanje srebreničke rezolucije na svjetsku scenu otvorilo je stare srpske rane koje su godinama ostale skrivene pod komunističkom prisilom „bratstva i jedinstva“ kako se ne bi saznala istina i razmjeri stradanja srpskog narodna pod ustaško-nacističkim terorom u Dugom svjetskom ratu. Svaki masakr nad srpskim narodom, o kome se nije smjelo javno govoriti, s pravom bi mogao biti odgovor na srebreničku rezoluciju.
Pođimo redom.
U Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, u čiji je sastav ušla BiH, što se nikako ne smije zaboraviti, počeli su sistematski progni srpskog naroda po matrici 30 + 30 + 30, pokatoličiti, ubiti, raseliti. To je bila zvanična politika NDH-a uz svesrdnu pomoć „hrvatskog cvijeća“ /naziv za muslimanske pripadnike u ustaškom pokretu/.
U kompleksu logora Jadovno-Gospić-Pag, prema istorijskim podacima, ubijeno je 1941. godine oko 38.000 Srba, oko 2.000 Jevrej i oko 100 Hrvata. Logor je zatvoren iste godine na intervenciju Italijana koji su bili zgroženi ustaškim zločinima.
U mjestu Garavice u neposrednoj blizini Bihaća početkom Drugog svjetskog rata 1941. godine ustaše su izvršile masovan pokolj srpskog naroda u kojem je stradalo oko 12.000 ljudi, među kojima veliki broj djece i žena.
U napadu njemačko-ustaških snaga na Kozaru i Potkozarje zarobljeno je i u logore odvedeno oko 68.000 ljudi, od kojih je ubijeno oko 35.000, uglavnom srpskih civila.
U Starom Brodu na Drini, koji je administrativno pripadao opštini Rogatica, u proljeće 1942. godine ustaše su ubile oko 6.000 Srba. U tom zločinu, ne želeći da dopadnu u ruke ustaša, u Drinu je zajedno skočilo čak 320 devojaka, što je jedan od neviđenih zločina nad srpskim življem koji se desio na pravoslavni praznik Mladenci 1942. godine.
U ustaškom logoru Jasenovac, prema podacima Spomen-područja Donja Gradina, ubijeno je 700.000 ljudi, među kojima je 500.000 Srba, 40.000 Roma, 33.000 Jevreja, 127.000 antifašista. U Jasenovcu je stradalo 20.000 djece.
U selu Prebilovci ustaše su 1941. godine ubile više od 800 Srba, od kojih je većina živa bačena u jamu Golubnjak, dok su ustaše početkom juna 1941. godine iz sela Korita dovele 134 ugledna srpska domaćina, vezali ih, tukli maljevima i bacali u Korićku jamu doboku 35 metara, koja se nalazi na magistralnom putu Bileća-Gacko. Iz Korićke jame uspjelo je izaći osam Korićana, da svjedoče o zločinima svojih dojučerašnjih komšija ustaša.
Njemački okupator je u Šumaricama strijeljao oko 3.000 stanovnika Kragujevca i okolnih mjesta, među kojima je bilo 300 učenika kragujevačkih srednjih škola, kao i 15 dječaka starosti od 12 do 15 godina.
Na području Srebrenice je, prema raspoloživim dokumentima, utvrđeno da je 1943. godine ubijeno oko 2.300 srpskih civila, dok je najmonstruozniji zločin počinjen na veliki srpski praznik Trojice iste godine.
U Drinjači kod Zvornika komšije muslimani, pripadnici ustaškog pokreta, su u Drugom svjetskom ratu ubile 1.203 civilne srpske žrtve, čiju su krv buradima u Zagreb slali ustaškom poglavniku kao dokaz da ustaše kontrolišu Drinu.
Masovni pokolji nad srpskim narodom vršeni su i u Sarajevu, odnosno u svim mjestima BiH u kojima je bila ustaška vlast.
U ovih nekoliko podataka, uočljivo je da su početkom Drugog svjetskog rata temeljito istrebljivani Srbi po gore navedenoj ustaškoj matrici.
Srbima je bilo zabranjeno da, u ime lažnog „bratstva i jedinstva“, govore o ustaškim zločinima kojima se temeljno ugrožavao opstanak srskog naroda, dok se sada nasilničkim djelovanjem visokih predstavnika slično dešava da se nametnutim zakonima ne smije čuti srpska istina.
