Danilo Kiš (1935-1989), jedan od najvećih autora u srpskoj literaturi u čijim je djelima sažeta sva gorčina surovog 20. vijeka, rođen je 22. februara 1935. godine.
Kiš je pisao njegovanim stilom sa moderno shvaćenom fabulom.
Diplomirao je na obnovljenoj Katedri za opštu književnost i teoriju književnosti Filozofskog fakulteta Univerziteta u Beogradu.
Kiš je bio dramaturg beogradskog pozorišta „Atelje 212“ i lektor za srpski jezik u Strazburu, Bordou i Lilu.
Danilo Kiš je napisao romane „Psalam 44“, „Mansarda“, „Bašta, pepeo“, „Peščanik“ i „Grobnica za Borisa Davidoviča“.
Poznate su njegove knjige pripovjedaka „Rani jadi“ i „Enciklopedija mrtvih“, drama „Elektra 70“, te polemički spis „Čas anatomije“.
Dok je Kiš radio na Univerzitetu u Bordou nastala je knjiga „Grobnica za Borisa Davidoviča“.
Ovo djelo uzburkalo je književnu kritiku i podijelilo čitalačku publiku na one koji su ga hvalili i one koji su ga smatrali plagijatom.
Danilo je pokušao da objasni suštinu knjige u polemici „Čas anatomije“, nakon čega se, razočaran, odlučio na dobrovoljno izgnanstvo.
„Grobnica za Borisa Davidoviča“ danas je jedan od najvećih srpskih romana.
Evocirajući uspomene, Kiš je pisao o porodici Sam, odnosno porodičnu hroniku koja prati život nekoliko generacija.
Bio je opsjednut iskustvima iz djetinjstva, užasima Holokausta, nestankom oca Jevrejina i uspomenama na teško ratno djetinjstvo.
Danilo Kiš je uveo samosvojan stil u srpsku književnost dokumentarno-poetski pravac, u kojem je miješao istorijske i biografske fakte sa imaginacijom.
Veliki broj srpskih književnika i danas piše pod uticajem Kišovog stila i njegovog poimanja književnosti.
Kiš je dobitnik nagrada „Skender Kulenović“ i francuskog Ordena umjetnosti i književnosti u rangu viteza, a bio je dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti.
Danilo Kiš je umro 15. oktobra 1989. godine u Parizu, gdje se jedno vrijeme i liječio.
Sahranjen je u Beogradu u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju.
