Hajnrih Teodor Bel (1917-1985), jedan od najistaknutijih i najčitanijih njemačkih pisaca 20. vijeka, književni klasik, rođen je 21. decembra 1917. godine.
U autobiografskom eseju „O sebi samom“ pominje dvije sudbinske činjenice koje su ga bitno opredijelile za književnost.
Prva je liberalno porijeklo njegove porodice, otvorene za umjetnost, a druga rodni grad Keln sa svojim kontrastima između katoličke buržoazije i „crvenog“ proletarijata.
Bel je bio jedan od rijetkih mladih Nijemaca koji se nije priključio Hitlerovoj omladini. Zato je regrutovan već početkom Drugog svjetskog rata i šest godina je proveo na tri fronta.
Ranjen je četiri puta, a krajem rata bio je zarobljen i deportovan u američki logor u Francuskoj. U razoreni Keln vratio se 1945. i tada se upisao na studije.
U to vrijeme počeo je da piše objavivši, tokom dvije godine, u novinama šezdesetak novela.
Na početku svog književnog rada Bel opisuje beznadežnost života vojnika, nepodnošljivu okrutnost koju je doživio dok je služio vojsku. Kasnije je počeo da piše i o stvarnosti modernog njemačkog društva.
Najpoznatija djela Hajnriha Bela su „Kuća bez čuvara“, „Bilijar u pola deset“, „Mišljenja jednog klovna“, „Prečesto ideš u Hajdelberg“, „Grupni portret s damom“, „Izgubljena čast Katarine Blum“…
