Jedan od najvećih srpskih i svjetskih naučnika Milutin Milanković (1879-1958) rođen je 28. maja 1879. godine.
Milanković je bio matematičar, astronom, klimatolog, geofizičar, građevinski inženjer, doktor tehnoloških nauka i profesor na univerzitetu.
Kako je bio krhkog zdravlja, kao mali je školovan kod kuće, učeći od oca Milana, privatnih nastavnika, brojnih rođaka i prijatelja porodice, među kojima su bili i priznati filozofi, pronalazači i pjesnici.
Građevinski fakultet na Tehnološkom univerzitetu u Beču završio je 1902. godine sa najvišim ocjenama, a 1904. sa 25 godina odbranio je doktorsku tezu pod nazivom „Teorija pritiska na krive“, čija primjena mu je omogućila da procjeni krive oblike i njihove osobine kada su pod stalnim pritiskom, što je korisno za gradnju mostova, kupola i potpornih stubova.
Milanković se bavio građevinom u Beču sve do 1. oktobra 1909. godine kada mu je ponuđeno mjesto profesora primijenjene matematike na beogradskom Univerzitetu, gdje je ostao narednih 46 godina do penzionisanja, iako je istraživački rad bio njegova istinska strast.
On je nastojao da primijeni matematičke vještine u oblastima koje tada nisu bile detaljno proučene, pa se okrenuo meteorologiji koja je tada bila empirijska nauka, odnosno oslanjala se na osmatranje.
Godine 1941. Srpska kraljevska akademija izdala je Milankovićevo najznačajnije djelo, zbirku njegovih naučnih radova pod nazivom „Kanon osunčavanja Zemlje i njegova primjena na problem ledenih doba“.
Za vrijeme njemačke okupacije Srbije od 1941. do 1944. godine, Milanković se povukao iz javnog života odlučivši da napiše „Istoriju svog života i rada“ koja je opisivala njegov lični život i ljubav njegovog oca koji je umro mlad.
Njegova autobiografija „Uspomene, doživljaji i saznanja“ objavljena je 1952. godine u Beogradu.
Milanković je 1920. godine izabran za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umjetnosti, a 1924. godine postao je redovni član.
Bio je i dopisni član Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti od 1925. godine, član njemačke akademije Naturalista „Leopoldine“ u Haleu, kao i član mnogih naučnih društava kako u zemlji, tako i u inostranstvu.
Njegov prvi doprinos nauci je djelo „Kanon osunčavanja Zemlje“, koje opisuje klime svih planeta Sunčevog sistema.
Drugi doprinos je objašnjenje dugoročnih promjena klime na Zemlji koje su prouzrokovane promjenama položaja Zemlje u odnosu na Sunce.
Ova teorija danas poznata kao „Milankovićevi ciklusi“ objašnjava postojanje ledenih doba u prošlosti, kao i klimatske promjene na Zemlji koje se mogu očekivati u budućnosti.
Milanković je osnovao planetarnu klimatologiju izračunavajući temperature gornjih slojeva Zemljine atmosfere, temperaturne prilike na Merkuru, Veneri, Marsu i na Mjesecu i dubinu atmosfere ostalih planeta.
Jedan je od najcitiranijih naučnika u svijetu, a jedan od njegovih najpoznatijih citata glasi:“Naša atmosfera, o tome nema sumnje, ženske je prirode, ona treperi pod žarkim poljupcem Sunca, često se naoblači i namrgodi, a kad god huče, besni i zapara“.
Milutin Milanković umro je od moždanog udara 1958. godine u Beogradu.
