Piše: Rajko Vasić
Najbolje rezultate postižu kada neko saopštenje ili objavu lidera, rediguju 762 puta. Tada neodoljivo podjsećaju na Grok. Možda ga i pitaju: Hej, Grok, šta mi mislimo o Dejtonskom sporazumu?
Tako je Milan 400.000 objavio objavu kako je on, oni, nejasno je, obzirom na sve događaje na Glavnom odboru, za očuvanje Dejtonskog mirovnog sporazuma i Republike Srpske te svih kontinenata. To je bio veliki udar. Kao Koko Šanel 5 da je iskočio iz septičke jame. Klasik i klasik.
Jer SDS, PDP i ZAPIR nikad se ne izjašnjavaju o svojim pojedinačnim političkim programima ili o nekoj zajedničkoj platformi, uključujući i kapitalna politička pitanja Republike Srpske i procese unitarizacije u BiH.
Razumljivo.
- Nijedna od tih stranaka nema političke programe. Imaju, ili na sajtu ili su od njih toliko odstupili da se ni programi ni one ne mogu prepoznati.
- Nikada nisu sačinili zajedničku platformu za djelovanje za Republiku Srpsku. Jer djeluju za muslimansko Sarajevo i za BiH. A to je malo neprijatno saopštiti. Mi, Bosanci i Hercegovci, iz manjeg be-ha entiteta, zalažemo se…
- Oni se ne obraćaju biračima i glasačima Republike Srpske, ne zavise od njih, pa nemaju ni obavezu da daju programe na pokaz i da polažu račune, da li su po tome radili i šta su uradili. Oni zavise od sarajmuslimanskog sokačkog miljea i otpada zapadaških protuva u Saraj-Čadoru. A dobijaju glasove „protiv“. Protiv vlasti, protiv SNSD-a, protiv Dodika… Te glasove ništa ne zanima, osim da samozadovoljavajuće stave krstić „protiv“. To je „trojki“ dovoljno za preživljavanje na izborima. I lagan pad, baš toliko lagan da sami ne primijete da propadaju.
Usljed svega toga, i naravne nesposobnosti zbog totalnog manjka političkih aktera u tim strankama, njihova saopštenja i „važni“ istupi su lažni i vještački. I rijetki.
A najmasovniji oblik tog opozicionog djelovanja je gađanje Milorada Dodika. Ponašaju se kao seoska djeca koja idu putem pa nakupe kamenja i bacaju se na jabuku u međi, nebili kako koja pala, da je se dočepaju i da ne ostane ni ogrizak.
Razumijem da to služi kao ulaznica kod aga Sarajlija i šestorazrednih zapadaša, kao što je pokojni Marfi ili živi leš, Šmit. Ali bi oni morali da razumiju da je to kontraproduktivno. Taj makadamski infantilizam u politici spada u preddječije bolesti.
Na dnu te lepeze oblika istupa opozicije Srpske, srpska izdajnička opozicija, nalazi se lično obraćanje Dodiku, „preko novina“. Milorade… To je posebna vrsta prigradskog, porovincijalnog, kompleksaškog narcizma. Toliko je, jadnik, važan da se mora obratiti direktno, jer sa drugima ne želi da se raspravlja. Što je prirodno, jer samo on može da zamijeni odnosnog.
Takvi nikada neće pobijediti na izborima.
Takvi misle da će Šmit da pobijedi umjesto njih.
Takvi su spremni na sve.
Izdaja je vesela sveska.
