Ruski pisac i sovjetski disident Boris Leonidovič Pasternak (1890-1960) dobio je 23. oktobra 1958. godine Nobelovu nagradu za književnost.
Pasternak je bio oštar kritičar boljševičke diktature, a njegova intelektualna lirika djelovala prekretnički i na rusku i na svjetsku poeziju.
On je proganjan u vrijeme Josifa Visarioniviča Staljina, ali ni kasnije nije bio miljenik vlasti.
Pasternak je odrastao u intelektualnoj sredini, počeo je da stvara u krugu futurističke grupe „Centrifuga“ i „Lefu“. Uprkos bliskosti sa futuristima, nije prihvatio njihovu revolucionarnu angažovanost.
Teme prve i druge ruske revolucije Pasternak je oblikovao u poemama kao tragediju intelektualaca u istorijskim turbulencijama. Bio je opčinjen Hristovim putem stradanja i slave, Hrista-žrtve i Hrista-sudije.
Zbirka pjesama simboličnog naziva „Iznad barijera“ odredila je karakter njegove poezije, tematski apolitične, bogate metaforama, koja stvara utisak disharmonije i nemira, a zbirkom „Brat moj – život“ uvrstio se među klasike evropske poezije 20. vijeka.
Najveći uspjeh kod publike i književne kritike donio mu je roman „Doktor Živago“, objavljen u inostranstvu, poslije čega su ga izbacili iz ruskog Saveza pisaca. U SSSR-u je „Doktor Živago“ štampan tek 1988. godine.
Pasternak se iskazao i kao teoretičar književnosti i sjajan prevodilac Vilijama Šekspira, Johana Volfganga Getea, Šandora Petefija i gruzijskih pjesnika. Njegova filozofska lirika snažno je uticala na mnoge ruske, evropske i američke pjesnike.
Ostala poznata Pasternakova djela su: roman u stihovima „Spektorski“, zbirke pjesama i poeme „Blizanac u oblacima“, „Teme i varijacije“, „Poručnik Šmit“, „Devetsto peta godina“, „Uzvišena bolest“, „Drugo rođenje“, „Kad se razvedri“, „Umjetnik“, pripovijetke „Djetinjstvo Liversove“, „Istorija“, te drama „Slijepa ljepotica“.