Španski fašisti ubili su 19. avgusta 1936. godine muzičara i slikara Federika Garsiju Lorku (1898-1936), jednog od najvećih liričara 20. vijeka.
Njegove pjesme – krik protiv dehumanizacije i društvenih nepravdi – „natopljene“ su sveobuhvatnim osjećanjem smrti i stradanja i iskazane duboko samosvojnim jezikom, iako su po formi bliske nadrealističkom modelu.
Djela: zbirke pjesama „Ciganski romansero“, „Pjesnik u Njujorku“, „Knjiga pjesama“, „Pjesme“, „Tamaritski divan“, poema „Kante Hondo“, tužbalica „Plač za Ignasijem Sanćesom Mehijasom“, drame „Leptirove čarolije“, „Marijana Pineda“, „Čudesna obućarka“, „Don Kristobalovo malo pozorište“, „Ljubav don Perlimplina“, „Belise u njihovom vrtu“, „Donja Rosita neudata“, „Krvava svadba“, „Jerma“, „Dom Bernarde Albe“.
Garsija Lorka stekao je međunarodno priznanje kao član „Generacije `27“, grupe koju su činili, uglavnom, pjesnici koji su u špansku književnost uveli načela evropskih pokreta poput simbolizma, futurizma i nadrealizma.
