Na današnji dan, prije 123 godine, rođena je jedna od najvećih srpskih pjesnikinja – Desanka Maksimović.
Bila je profesorka književnosti, bavila se prevodilačkim poslom, a bila je i član Srpske akademije nauka i umjetnosti.
Pisala je knjige za djecu, priče, a najpoznatija je po vanvremenskoj poeziji. Svojim stvaralaštvom ostavila je neizbrisiv trag.
Desanka Maksimović rođena je u Rabrovici kod Valjeva, djetinjstvo je provela u Brankovini gdje je njen otac bio seoski učitelj. Gimnaziju je završila u Valjevu, a studije svjetske književnosti, istorije i istorije umjetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Njeno izuzetno obrazovanje bilo je vidljivo i u njenom stvaralačkom radu.
Od 1959. je bila dopisni, a od 1965. redovni član Srpske akademije nauka i umjetnosti. Ono što je možda manje poznato je i Desankino poznavanje stranih jezika. Govorila ih je nekoliko, isticala se i u prevodilačkom radu.
Pjesnikinja bi često govorila: „Neko pravi cipele, neko snima, neko sadi jagode, a ja uzela pa pišem pesme“. I napisala ih je i to u više od 50 zbirki. Poruke su se nizale, učile su mnoge generacije mudrosti i ljepoti. Neki od najpoznatijih stihova su u zbirci „Tražim pomilovanje“, „Zlatni leptir“, „Vjetrova uspavanka“, „Proljećni sastanak“ i mnogim drugim.
Osim poezije pisala je i priče, najčešće za djecu, ponekad i za odrasle. Najčešći motivi bili su joj ljubav, mladost i vedrina, strahovi i sumnje, ali i priroda u kojoj je našla inspiraciju za mnoge dječije bajke koje su „izašle“ iz njenog pera.
Kroz njene stihove proživljavali smo prošlost i istoriju diveći se veličini tako nježne žene, ogromnog srca i nevjerovatnog talenta, a iz njenih poruka i mudrosti učimo i danas.
Desanka Maksimović preminula je 11. februara 1993. u 95. godini. Moglo bi se reći da je imala gotovo cijeli jedan vijek da ga obilježi svojim stvaralaštvom, a ona je to zaista i iskoristila.
