Isidora Sekulić (1877-1958), srpski književnik i prva žena član Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU), rođena je 16. februara 1877. godine.
Sekulićeva se školovala u Novom Sadu, Somboru i Budimpešti, a radila je kao nastavnik u Pančevu u Srpskoj višoj devojačkoj školi od 1897. do 1909. godine.
Ona je položila ispit za građanske škole iz francuskog jezika i književnosti, te nakon toga radila u Šapcu i Beogradu.
Isidora Sekulić doktorirala je 1922. godine i bila prvi predsjednik Udruženja pisaca Srbije.
Posvećena ljepoti smislene riječi, Sekulićeva je za života bila uvažena kao najobrazovanija i najumnija Srpkinja svoga vremena.
Poznavalac više jezika, kultura i područja umjetničkog izražavanja, Isidora Sekulić je kao pisac, prevodilac i tumač književnih djela ponirala u samu suštinu srpskog narodnog govora i njegovog umjetničkog izraza, smatrajući govor i jezik kulturnom smotrom naroda.
Ona je pisala o Branku Radičeviću, Đuri Jakšiću, Lazi Kostiću, Petru Kočiću, Milanu Rakiću, Veljku Petroviću, Ivi Andriću i Momčilu Nastasijeviću.
Sekulićeva je izabrana za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 16. februara 1939. godine, a za redovnog člana SANU 14. novembra 1950, kao prva žena akademik.
Isidora Sekulić umrla je 5. aprila 1958. godine u Beogradu, a 2015. joj je podignut spomenik na Topčideru.
