Srpski pjesnik i diplomata Jovan Dučić (1874-1943), član Srpske kraljevske akademije čije je stvaralaštvo dalo pečat srpskoj poeziji, rođen je 17. februara 1874. godine u Trebinju.
Dučić je završio učiteljsku školu u Somboru i bio učitelj u srpskim školama na području današnje BiH, poslije čega je studirao pravo u Ženevi i Parizu, gdje je diplomirao.
On je od 1912. do 1941. godine bio diplomata Kraljevine Srbije i Jugoslavije i ambasador u velikim evropskim gradovima.
Zajedno sa piscima Aleksom Šantićem i Svetozarom Ćorovićem, Dučić je u Mostaru pokrenuo književni list „Zora“.
Već prvom pjesničkom zbirkom „Pjesme“, izdatom 1901. u Mostaru, Jovan Dučić se predstavio kao nadahnut liričar obuzet temama bola i usamljenosti, ljubavi i smrti.
On je u Drugom svjetskom ratu među prvima javno ukazao na zločinačku prirodu ustaške Nezavisne Države Hrvatske /NDH/ i na genocid nad Srbima.
Pošto je Španija priznala ustašku NDH, prekinuvši diplomatske odnose sa Jugoslavijom, u junu 1941. godine Dučić se povukao u neutralnu Portugaliju, u Lisabon, odakle je u avgustu iste godine otišao u američku saveznu državu Indijanu, u grad Geri, kod rođaka Mihajla.
Od tada do svoje smrti on je vodio organizaciju u Ilinoisu čiji je osnivač naučnik Mihajlo Pupin, a koja je predstavljala srpsku dijasporu u Americi.
Osim pjesama, od kojih su neke neprolazne vrijednosti, Dučić je pisao prozu, putopise, eseje i studije.
Jovan Dučić umro je 1943. godine u SAD. Njegove kosti su počivale u Indijani do 22. oktobra 2000. godine, kada su prenesene u Trebinje.
