Branko Ćopić (1915-1984), član Srpske akademije nauka i umetnosti, nadahnuti pripovjedač, tvorac zanimljivih i upečatljivih likova i događaja koji je pisao svježim, sočnim i slikovitim jezikom, rođen je 1. januara 1915. godine.
Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a u Narodnooslobodilačkom ratu učestvovao je od 1941. godine.
Ćopić je počeo da piše još kao đak učiteljske škole i prije Drugog svjetskog rata objavio je zbirke pripovjedaka „Pod Grmečom“, „Borci i bjegunci“ i „Planinci“.
Njegova prozna djela prožeta su lirikom, živopisnim realističkim slikanjem života na selu, poznavanjem mentaliteta i psihologije ljudi Grmeča i Podgrmečja, njegovog zavičaja, te vedrinom i vitalnošću duha.
Napisao je veći broj knjiga za djecu među kojim su djela poezije „Bojna lira pionira“ i „Put u vedrinu“, priče „U svijetu leptirova i medvjeda“ i „Bosonogo djetinjstvo“, te zbirke pjesama „Ognjeno rađanje domovine“ i „Ratnikovo proljeće“.
Posljednjom zbirkom pripovjedaka „Bašta sljezove boje“, za koju je dobio Njegoševu nagradu, Ćopić se predstavio kao pisac izuzetne misaonosti i stila, ali i kao razočarani čovjek obuzet melahnolijom i sumornim slutnjama, posebno u uvodu knjige u kojem piše o strepnji od „crnih konjanika“, ubica španskog pjesnika Federika Garsije Lorke.
To kao da je nagovijestilo njegovo samoubistvo 1984. godine u Beogradu.
Ostala Ćopićeva djela su romani „Prolom“, „Gluvi barut“, „Ne tuguj, bronzana stražo“ i „Osma ofanziva“, te zbirke pripovjedaka „Rosa na bajonetima“, „Surova škola“ i „Doživljaji Nikoletine Bursaća“.
Jedan od najčitanijih srpskih pisaca ubio se 26. marta 1984. godine skočivši sa mosta u Beogradu.
Danas je Branko Ćopić klasik u srpskoj kljiževnosti i obavezan dio školske literature.
