Dragoljub Draža Mihailović (1893-1945), komandant Jugoslovenske vojske u otadžbini (četnički pokret) i jedan od najpoznatijih gerilaca u Drugom svjetskom ratu, rođen je 27. aprila 1893. godine.
General Mihailović bio je jedinstvena ličnost u istoriji bivše Jugoslavije i prvi vođa pokreta otpora u Evropi, čiju su glavu njemački nacisti ucijenili već 1941. godine, ali i jedini antifašista koji je osuđen za kolaboraciju sa fašistima.
Mihailović je ušao u Drugi svjetski rat kao pukovnik, a izbjeglička vlada Kraljevine Jugoslavije dodijelila mu je čin generala, kao i mjesto vojnog ministra.
On je učestvovao u oslobodilačkim ratovima Srbije 1912-1918. godine, a u međuratnom periodu jedno vrijeme je bio vojni ataše u Pragu i Sofiji.
Mihailović se sa grupom istomišljenika odlučio, nakon kapitulacije 1941. godine, na otpor okupatoru.
Brutalne odmazde nad narodom koje su sprovodili Nijemci vremenom su ga primorale na taktičniji pristup, pa će Britanci i Amerikanci vremenom (tokom 1943. i posebno 1944. godine) odlučiti da podrže, prema njihovom mišljenju, efikasniji partizanski pokret koji je predvodio Josip Broz Tito.
Ulazak sovjetskih jedinica u Srbiju u jesen 1944. godine značio je i slom Mihailovićevog pokreta.
OZNA ga je uhapsila 12. marta 1946. godine, a osuđen je uz obrazloženje da je bio „saradnik okupatora i ratni zločinac“.
Mihailović je strijeljan na nepoznatom mjestu u noći između 16. i 17. jula 1946. godine, a do danas je ostalo nepoznato gdje je sahranjen.
Predsjednik SAD Hari Truman odlikovao je Dragoljuba Mihailovića Legijom časti posthumno 1948. godine zbog spasavanja američkih pilota.
Draža Mihailović rehabilitovan je odlukom Skupštine Srbije iz 2004. godine kojom su oba sukobljena srpska pokreta iz Drugog svjetskog rata ocijenjena kao pokreti otpora.
