Borislav Pekić (1930-1992), jedan od najvećih pisaca u srpskoj literaturi, romansijer sa izrazitim smislom za suptilno nijansiranje, psihološku i sociološku analizu prožetu ironičnim odnosom prema svijetu, rođen je 4. februara 1930. godine.
Njegova najpoznatija djela su romani „Vreme čuda“, „Hodočašće Arsenija Njegovana“, „Uspenje i sunovrat Ikara Gulbekijana“, „Kako upokojiti vampira“, „Zlatno runo“, „Atlantida“, „Novi Jerusalim“, „Godine koje su pojeli skakavci“, „Besnilo“…
Pekić je pisao i drame: „Kako zabaviti gospodina Martina“, „Na ludom belom kamenu“…
Književna karijera Borislava Pekića počela je radom na filmu. Bio je scenarista za film „Dan četrnaesti“, koji je prikazan u Kanu.
Neki od filmova čiji je scenarista i koscenarista bio Pekić, jesu i „Valter brani Sarajevo“, „Vreme čuda“, „Dim“, „13. jul“.
Godine 1970. godine objavljuje roman „Hodočašće Arsenija Njegovana“ za koji dobija NIN-ovu nagradz. Međutim, kako u romanu Pekić pripovijeda o studentskim demonstracijama iz 1968. godine, biva mu oduzet pasoš na godinu dana.
Pekić nastavlja život i rad u Londonu, gdje provodi narednih dvadeset godina.
Godine 1978. objavljen je prvi od sedam tomova „Zlatnog runa“, za koji je Pekić dobio prestižnu „Njegoševu nagradu“.
Roman su kritičari okarakterisali kao jedan od deset najboljih romana u periodu od 1982. do 1992. godine, a često ga porede i sa „Uliksom“ Džejmsa Džojsa.
Osim pisanja romana i scenarija za filmove, Pekić se tokom života posebno istakao kao pisac radio drama.
Nakon što je 1989. godine odlučio da provodi više vremena u Beogradu, Pekić sa još dvanaest intelektualaca obnavlja Demokratsku stranku.
Preminuo je 1992. godine od raka pluća, u Londonu.
Kako je bio član Krunskog savjeta, posmrtno je odlikovan kraljevskim Ordenom bijelog orla prvog stepena. Danas, ulica u kojoj je stanovao u Beogradu, nosi njegovo ime.
Osnovana je i Fondacija Borislav Pekić, koja dodjeljuje svake godine stipendije, kao podsticaj mladim piscima.
