Srpski pjesnik, pozorišni kritičar i diplomata Milan Rakić (1876-1938), reformator stiha i veliki znalac jezika, član Srpske kraljevske akademije i predsjednik srpskog PEN kluba, rođen je 30. septembra 1876. godine.
Poslije završenih studija prava u Parizu radio je u Beogradu kao činovnik, a od 1904. godine bio je u diplomatskoj službi.
Prvu zbirku poezije Rakić je objavio kao potpuno izgrađen pisac, misaon i osjećajan, pjesnik unutrašnjih nemira i sukoba, čiji pesimizam potiče iz intelektualnog razmišljanja o prolaznosti svijeta.
Objavio je i zbirke „Nove pesme“ i „Pesme“. Pedesetak pjesama, koliko je ukupno napisao, odlikuju se elegancijom i savršenstvom forme i spadaju u vrh srpske lirike 20. vijeka.
Najpoznatije su mu pjesme „Na Gazimestanu“, „Jefimija“, „Dolap“, „Simonida“, „Napuštena crkva“, „Orhideja“, „Iskrena pesma“, a njegove pozorišne kritike su izraz velike kulture i pouzdanog suda.
U vrijeme Prvog svjetskog rata bio je savjetnik poslanstva u Bukureštu i Stokholmu, a krajem rata u Kopenhagenu. Od 1921. bio je poslanik u Sofiji, a od 1927. u Rimu.
Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 18. februara 1922, a za redovnog 12. februara 1934.
Njemu u čast ustanovljena je pjesnička nagrada „Milan Rakić“, koju dodjeljuje Udruženje književnika Srbije.
U diplomatskoj službi je bio skoro do smrti kao poslanik Kraljevine Jugoslavije u inostranstvu.
Umro je u Zagrebu 30. juna 1938. godine.
